recensie 1

De aquarellen en gouaches waarmee Vicky Missaar-Brinkmann nog gedurende de hele maand augustus in Haarlem maar liefst op twee plaatsen tegelijk exposeert, roepen een beeld op van een beeldend kunstenaar voor wie de wereld meer is dan een schouwtoneel. Zij mag graag een kijkje nemen in het bestaan dat zich achter de schermen van het allerdaagse afspeelt. Niet voor niets werkte zij tot een jaar of tien geleden als docente filosofie. Tot zij getroffen werd door ME, een ziekte die haar noopte met werken op te houden. Althans, binnen het onderwijs. Meer en meer is zij zich op het tekenen en schilderen gaan toeleggen. Haar aquarellen laat zij soms vergezellen door een haiku van eigen makelij. Juist in die combinatie blijkt dat filosofische reflectie nog steeds een belangrijke rol speelt in haar bestaan, zo moge duidelijk worden bij een bezoek aan de tentoonstellingen van haar werk in de Theesalon aan de Grote Houtstraat 142a en Eetcafé De Ark aan het Nieuw Heiligland 3.

door Nuel Gieles

Vermoeidheid, niet aflatende vermoeidheid is kenmerkend voor de ziekte ME. Vicky Missaar vond in het schilderen zowel een uitlaatklep als een inspiratiebron om verder te gaan met haar leven. “Het voordeel van aquarelleren is dat je je spullen gemakkelijk kunt meenemen zonder al te veel te hoeven sjouwen, want dat is er voor mij niet bij. Maar afgezien daarvan is aquarel een boeiende techniek omdat het materiaal voor een deel, zijn eigen gang gaat. Het sluit goed aan bij de sfeer die ik met mijn werk wil oproepen. Twintig jaar geleden werkte ik ook veel met acryl, maar die periode ligt achter me.Ik denk er wel over om het weer eens op te pakken, maar het is er nog niet echt van gekomen.”

Je bent steeds op zoek naar nieuwe vormen daarvoor. Als je iets bereikt hebt, als het af is en rond, dan heb je dat gehad, en ga je zoeken naar andere grenzen. Steeds weer iets anders. Dat vind ik iedere keer weer een uitdaging. Je moet voor-komen dat het saai en vervelend wordt. Leven betekend groei. Als ik iets heb neergezet wil ik het de volgende keer op een andere,nieuwe manier. Ik wil doorgronden waar ik mee bezig ben. Als ik een paard neerzet, wil ik weten hoe het in elkaar zit. Met landschappen is dat net zo. Juist de combinatie van structuur en beweging houdt me bezig. Het is een uitdaging beweging en verandering in één beeld te vangen zodat een harmonie ontstaat, waarvan de toeschouwer weet dat er verandering aan vooraf is gegaan, en dat er ontegenzeglijk iets op zal volgen. En toch moet je voorkomen dat het in chaos ontaardt”, vertelt Vicky. De landschappen van Missaars aquarellen en gouaches, waarin zij af en toe ook krijt gebruikt, zijn ‘leeg’, zonder mensen en gebouwen, maar niet ‘leeg’ in de betekenis van inhoudsloos. “Water, wolken en bergen roepen een energie op, die nadrukkelijk dat leven suggereren.” Dat wordt onder meer duidelijk in het vierluik ‘Denk-beeld-ige landschappen’ dat in De Ark is te zien. De gedachtestreepjes accentueren de relatie tussen denken en (ver)beelden, die in het dagelijks spraakgebruik al te gauw aan menigeen voorbijgaat. De kijker mag mee op reis aan de hand van een haiku bij het eerste landschap: ‘Verzonken berger / verdwijnen en verschijnen / in wolken en kleur.’ Beeldentaal en taalbeelden verstrengelen zich bij deze werken die tot het eind van de maand worden geëxposeerd in de Theesalon en De Ark. In het werk van Vicky Missaar-Brinkmann weerklinkt nog steeds haar filosofische achtergrond, al is ze zelf de eerste om dat te relativeren: “Misschien is dat wel zo, maar die reflectie op mijn eigen werk, dat is eigenlijk pas iets van de laatste tijd.” Zo ontstaan steeds nieuwe dingen. Leven is immers groei.